Üstâd'a

Her insanın hayatının bir miladı vardır diyebilir miyiz? Belki birden fazladır. İrili ufaklı... İnsan yalnız yürür yolunda, doğrudur bu. Fakat bu yalnızlığında ona eşlik eden, varması gereken yere daha hızlı varması için yardım eden bazı ulular her zaman vardır. Hatrımca ilk Ulu'm ilkokuldaki Yûnus Emre'm idi. Tepecik tepecik düşe kalka ezberlerdim ilahilerini. Zirvesini göremediğim bir yüce dağdı. Ama ulaşılmaz değildi, asla ulaşılmaz değildi. Öyle ya, sarı çiçekle uykuya dalan şanslı çocuklardandık. Büyüdüm diyemem fakat yaşım ilerledikçe tutup Yûnus'un eteğinden, başka uluların dergahını ziyaret ettim. Paldır küldür, dikkatsizce, özensizce, destursuzca daldım her bir eşikten. Bir adam tuttu omuzlarımdan; ''Destur evladım'' dedi, gülümsedi...

Her insanın bir hicreti vardır öyle değil mi? Ruhunu kurtarmak için efdal bir hâle ve sükûnete seyrettiği bir hicreti vardır her insanın, olmalı. Seyrime bir omurga patikası kazandıran Sezai Karakoç idi. Diriliş Eri: Sezai Karakoç... Ondan duydum dergahlara destursuz girilemeyeceğini, uluların eteklerini çocuk gibi çekiştiremeyeceğimi ve dahasını. Bu kadarla kalmadık elbet. Herkes nasibince bir şeyler duydu ondan. Karanlık günlerin orta yerine Diriliş Ülkesi'nin sütunlarını dikmişti. Korkunun terör estirmeye alışık olduğu puslu bir atmosferde 'Yüce' bir umutla gelmişti.

Bir nesil ve bir nesil daha ve biiznillah onlarca nesil daha ona çok şey borçlu. Kutlu bir ülküyü ondan okuduk. Şiirlerin en naifini en haşmetlisini en merhametlisini en ciddisini en yüreklisini ve en yıkılmazını ondan okuduk. Yeri geldi Tasavvufu ondan okuyup Mevlana ve Tapduk dergahlarına destur ile girdik. Bosna'yı, Bursa'yı, Kudüs'ü, Buhara'yı, Şam'ı... ondan okuduk. Aşkı, şevki, çağı, İslam'ı, insanı, kültürü, medeniyeti ve Dirilmeyi ondan okuduk. Biz bülbül olmaya talipler Gül'ü de ondan okuduk. Bağırmayan, çığlık atmayan, kendinden emin ve inançlı, davûdî bir sesten işittik bunların cümlesini.

Sezai Karakoç; samimiyet, merhamet, medeniyet, muhabbet, erdem... Sürgün ülkesinde bir derviş.