Âşık olan kişi dâ’im dôstuñ yolın düze tursun

Âşıḳ olan kişi dâ’im dôstuñ yolın düze ṭursun

Âşıḳlara ṭa‘n eyleyen îmân evin boza ṭursun

Ṣabr idüñ münkir ṭâşına bilmez ne gelür başına

Ebû Cehil ḳuyusını cehd eyleyüp ḳaza ṭursun

Bu gün kendi ḥâlin bilen oldur varup menzil alan

İle baḳup yolda ḳalan yol erine göze ṭursun

Bir Tañrıya ḳulluḳ iden ṭoġrı gider dôst iline

Şudur budur diyen ṭâġi yoldan çıḳup aza ṭursun

Buldı bulan ma‘nî yüzin kesb eyleyüp ‘irfâñ özin

Gel diñ câhil ‘ilmiñ yüzin oḳusun hem yaza ṭursun

Mürşide göñül virmeyen meydâna ṭoġrı girmeyen

Ḥâlin anda göre yarın bugün bunda bize ṭursun

Ḥaḳḳı gerçek sevenleriñ ‘aşḳ odına girenleriñ

Nişânı budur anlaruñ ḳalbi yanup ṣıza ṭursun

Yidi ṭamu ne şeydür ki yaḳa bile yanmışları

Aşḳ âteşine yanmayan yanacaġın seze ṭursun

Derd üstine derd isteyen bilüñ oldur merd isteyen

Bülbül olup verd isteyen güzden geçüp yaza ṭursun

Gerçeklere iren kişi dôstı ‘ayân gören kişi

Açma bu sırrı nâdâna ferdâ çeküp geze ṭursun

Kim ki şâha lâyıḳ ola çirki gide ṣâfî ḳala

Ḳâl olmaġa ṭarîḳatıñ potasında ṣıza ṭursun

Gerçek ‘âşıḳ dôst bâġında kevṯer şarâbın nûş ider

Nefsiniñ ġamında gezen mercimegin süze ṭursun

Ḥaḳ ḳalbine ilhâm ider anuñ içün söyler dili

Ümmî Sinân sır ilinde gördücegin yaza ṭursun