Ruhuñ ey gonca-dehen berg-i gül-i hod-rûdur

Dir gören zülf-i siyehkâruñ içün şeb-bûdur

Ruhlaruñdan ne aceb bûse temennâ kılsam

Ey lebi gonca ‘ izâruñ gül-i şeftâlûdur

Gerçi hâl u hatuñ âşüftesi çokdur ammâ

Beni dîvâne kılan silsile-i gîsûdur

Âşıkuñ ka’ r-ı yem-i gussa-i hicrânuñda

Sadef-i dîde-i gam-dîdesi pür-lü’lûdur

Şol kadar cevr ider oldı baña çarh-ı bed-mihr

Sanki bir dil-ber-i meh-rûy u hilâl-ebrûdur

N’ola meyi itseler eş'âruna erbâb-ı safâ

Bâkıyâ şi’r degüldür bu bir akar sudur

Son Yazılar