Kendi nefsiniñ ‘illetin bilmeyen insân degüldür

Kendi nefsiniñ ‘illetin bilmeyen insân degüldür

Hem rûḥınıñ ḥakiḳatın bulmayan insân degüldür

İnsân gelür ḥayvân gider İblîs anı ṭurmaz yider

Aşḳ-ıla cümle ‘âleme ṭolmayan insân degüldür

Gerekse oḳusın yazsın gerek seyyâḥ olup gezsin

Bu tevḥîdiñ deryâsına ṭalmayan insân degüldür

Şeri‘atı bildim diyen ṭarîḳatı buldum diyen

Ḥaḳîḳatıñ güllerini yolmayan insân degüldür

Çün buyurdı Ḫayrü’l-beşer mûtû ḳable en-temûtû

Ölmedin öñ bunda iken ölmeyen insân degüldür

Daşı fenâ-ender-fenâ içi beḳâ-ender-beḳâ

Sırrı liḳâ-ender-liḳâ olmayan insân degüldür

İrenler tevḥîd-i ẕâta câmi‘ olur her ṣıfâta

Bu sırrıñ taḫtına sulṭân olmayan insân degüldür

Ṭıfl-ı ma‘nî ẕikr-i ḳalbî pir yüzinden taḥṣîl idüp

Sır ilinde ḳalb-i selîm bulmayan insân degüldür

Ümmî Sinân bu tevḥîdiñ ḥaḳîḳatın söyler yine

İmân-ı taḥḳîḳ es-selâm bulmayan insân degüldür