Kaydını zülfüñ ider göñül taleb

Kaydını zülfüñ ider göñül taleb

N’iredendür aña bu sevdâ aceb

Alnuña ay dir-isem olmaz revâ

Yüzüne gün dir-isem düşmez edeb

Mûsî i'câzın kılur vâzıh bu zülf

Îsî enfâsın ider zâhir bu leb

Yüzüñe kim cân u dil hayrânıdur

Ne diyeyim cüz kemâl-ı sunc -ı Rab

Gözlerüñ ışkından esrimişdi cân

Dürimedin bâg u bitmedin ineb

Mihnet itdügüñ bu hasta cânuma

Sini sevmişem hemîn budur sebeb

N’ola göñlüñ Rûmı yıhılsa Ahmedî

Çün yıhıldı Şâm u Bagdâd u Haleb