Jâledür dimiş dür-i dendânun ey gonce-dehen

Jâledür dimiş dür-i dendânun ey gonce-dehen Gonceye incinme ana agzına oldur düşen

Dûd-ı âhum her gice âfâkı deycûr itmese Yanmaz idi kubbe-i gerdûnda kandîl-i peren

Kime boynum uzadam koyup kemend-i zülfüni Ey perî kime varup agız egem sen var iken

Şol kadar peykânlar urmışdur ten-i sad-çâküme Kim gören sanur beni giydüm bir âhen pîrehen

Kılıc ile almasaydı ten hisârın şâh-ı ‘ışk Kanlu başlar tolmaz idi ‘Âşıkâ burc-ı beden