İlâhî evvel ü âhır sücûd eyler saña her baş

İlâhî evvel ü âḫır sücûd eyler saña her baş

Ki sensin Bâṭın u Ẓâhir bilen sensin olan sen fâş

Senüñdür ‘izzet ü nuṣret senüñdür ṣan‘at u ḳudret

Bu on sekiz biñ ‘âlemdeki sensin ṣâḥibü’n-naḳḳâş

Beni ‘aşḳıñ eli ṭutdı senüñ meydân-ı derdiñde

Yüzimi eyledi cârî özümi eyledi ferrâş

Ne söyler sözde dilim var ne yazar ḫaṭda elim var

Ki sensin ḥükm iden ben bir ḳurı ṣûret hemân göz ḳaş

Şu deñlü ‘âcizem nidem ne dilim var ki şerḥ idem

Ḳarınca ḳadrim üstine ḳodılar ṣanki bir ṭaġ ṭaş

İlâhî derd-i ‘aşḳıñdur başumda ḥükm iden sevdâ

Yaḳar ḥasret nârın gâhi aḳıdur gözlerimden yaş

Zehi sulṭân-ı ‘âlî-şâh senüñdür bu yüce dergâh

Fedâdur yolıña her gâh hezârân biñ göñül cân baş

Eger dünyâ eger ‘uḳbâ ki sen emr itmeseñ ey şâh

Ademden ‘âleme kimse getürmez dâne-i ḫaşḫâş

Sinân Ümmî bugün fażlıñ ḳapusında durup aġlar

Senüñdür ḳancaru gitsün eger ḫâliṣ eger ḳulmaş