Hudâ'nın sun'ına âyîne âlem

Hudâ'nın sun'ına âyîne âlem

Düşüpdür sâni'in mir'âtı âdem

Odur âdem ki nefsin tanımışdır

Olupdur Hızr u İlyâs ile hem-dem

Ne görürse iyi kem zîr ü bâlâ

Görür öz nefsini her bakdığı dem

Eğer râ'i eğer mer'î vü mir'ât

Kamunun aslıdır âdemdeki dem

Nefesdir bahr-ı zât ancak hurûfu

Anın emvâcı bil ol şâd u hurrem

Gör imdi bahrı k'andan bunca emvâc

Olur zâhir gider yine kalır yem

Bu âlemde bahırdır hem mevâlîd

Anın emvâcıdır şek ile demem

Hezârân mevci bir anda yok edip

Eder emsâlini tecdîd dem-â-dem

Aceb misli demek gayrı demek mi

Yahûd aynı mı yâ cem'i mi desem

Bilen ayn u bilinen gayr demekdir

Budur şâfi cevâb vallâhu a'lem

Özü evvelkidir sûret durur gayr

Ki yani cân odur terkîb o demem

Ki zîrâ cân bir oldu çok sûret

Budur kavl-i muhakkak hem müsellem

Desen niçün bilinmez hâl-i ûla

Çün oldur sonra niçün der ki bilmem

Tagayyürden bilinmezlik zuhûru

O birlikden durur dediği bilsem

Niceyse neşe-i ûlada gönlü

O zevki arzular sânide bî-kem

Taleb evvelki zevki hükm-i cândır

Cehil terkîbinin hükmü ol ebsem

Kamu bir noktadır ilm ancak ey dost

Çoğaldıkça dolar kalbe hemm ü gam

Niyâzî ''tahte bâ''da nokta oldu

Alî'nin sırrına olalı mahrem