Evveliñe olmadı hiç ibtidâ

Evveliñe olmadı hiç ibtidâ

Âḫiriñe daḫı yoḳdur intihâ

Ẓâhir ü bâṭın saña hep muntaẓır

Bâb-ı fażlıñdan ider küllî recâ

Ey Kerîma’llâh Ḳuddûsü’s-selâm

V’ey Raḥîm ü Ḫâliḳ-ı arż u semâ

Mâlikü’l-mülk-i ḥaḳâyıḳ ins ü cân

Arş u kürs levḥ u ḳalem taḥte’l-‘ulâ

On sekiz biñ ‘âleme sensin İlâh

Râzıḳı hem Ḥâfıżısın ey Ḫudâ

Sensin ol Cebbâr-ı ‘âlem ẕü’l-celâl

Ḳahr iderseñ yek nefs olur fenâ

Cins ü miṯliñ yoḳ naẓîriñ bir daḫı

İllâ maḥbûbuñ Muḥammed Muṣṭafâ

Nûr-ı vechiñden anı var eyledüñ

Sevdüñ anı derdlere ḳılduñ devâ

A‘ẓam-ı şânıñ bilinmeklik muḥâl

Şerḥ olunup dile gelmez Kibriyâ

Geldi her kim ‘âleme her kim gele

Nûr-ı vechiñden olurlar âşinâ’

Nûr-ı ẕâtıñ ḳıble ḳılduñ cânlara

Bendesidür enbiyâ vü evliyâ

Baḥr-ı ẕâtıñdan ḫaber bilmeklige

Bulmadı yol ger veli ger enbiyâ

Baḥr-ı muṭlaḳ lâ-te‘ayyün künh-i ẕât

Vaṣf olunmaz niçedür ol Hû beḳâ

Dem-be-dem dir ṭapuña tübtü ileyk

Secde ḳılmış pâyiñe nûr-ı ‘amâ

Eyle olsa işbu remzi añlayan

Eylemez bundan öte çûn ü çirâ

Bu Sinân Ümmî temennâ ḳılduġı

Pâk ẕâtıñdan hemân ancaḳ rıżâ