En çok tanrısı olan, Tanrı’sı olmayandır.

En çok tanrısı olan, Tanrı’sı olmayandır.

‘’Uçan Hollandalı’ya bir kalp lazım’’. Karayip Korsanları 3 filmini izlemişseniz bu repliği hatırlamış olmalısınız. Özetle; Uçan Hollandalı gemisinin kaptanı Davy Jones’un kalbi sandıktan çıkartılır ve bıçaklanır. Fakat şöyle bir durum vardır: Uçan Hollandalı’ya bir kaptan lazımdır, bu kaptan Davy Jones olmasa dahi. O sıra ölmekte olan Will Turner’ın kalbi sökülerek sandığa konur ve Uçan Hollandalı’nın yeni kaptanı Turner olur…

Tanrı’yı da öldürdük demişlerdi. Fakat dünyaya bir/birkaç tanrı lazımdı her zaman…

Birçok devrim oldu Batı’da. Bizi ilgilendiren, ilgilendirmeyen, zorla ilgilendiren. Kendi girdikleri dehlizlere tek taraflı tarihleriyle bizleri de dahil ettiler: Karanlık Çağlar. Kiliseleri kan ve taciz karşılığında cennet köşelerinden köşkler ve el değmemiş bakire huriler, şaraplar lütfediyordu şövalyelerine. Din, ırk, millet ayrımı yapmadan cehennemi dünyaya getirmişlerdi bir süre. Kudüs dizlerimize kadar kan dediler övünerek. Yıllar geçtikçe çıkamadıkları karanlık dehlizin girişini çıkışını kapatıp gökyüzünü kararttılar. Dünya yuvarlaktır diyen ‘kafirler’ türedi bir süre sonra. Peşi sıra gelenler bir bir dehlizin tavanını pergelleriyle yırtmaya çalışıyordu. Başardılar. Kilise, ‘’başardık’’ diyerek ortak oldu.

Yıllar geçtikçe fark ettiler ki insan her şeye muktedir imiş. Akılmış tanrı olan. Bir süre ortak koştular Tanrı’ya, hemen verilmedi idam yaftası.

Tanrı ortak kabul etmezdi oysa. Kilise de çok direndi. Fakat nihayet Kudüs’ün kanlarına basıp kayarak düştüler, alaşağı edildiler…

Yıllar biraz daha geçti. ‘’Sadece akıl değil; elim ve gözüm de tanrıdır benim. Dilim ve kulağım, uzuvlarım da tanrıdır benim. Hazlarım da tanrıdır, tarihimde, ırkımda, hükmümde tanrıdır. Haddim hududum da tanrıdır benim. Hiçbir şey de tanrıdır, hiçlik de yokluk da tanrıdır. Şüphem ve Ben’liğim de tanrıdır…

Yıllar biraz daha geçti. İnsanoğlu tanrılık oyunundan sıkılıp yine aciz oldu. Uçsuz bucaksız bir kozmosta, homo faber kudretiyle yaptığı makinelerin, elindeki tek gezegenin sonunu getirmesini bekleyen bir avuç aciz, ‘öz’süz, önemsiz toz zerresi… Bir kısmı bu gerçeğe direnmek istese de bir süre sonra kendisi de kabullenecek veya kaçacaktı.

Yıllar daha geçecekti. Bu sefer öz’üne dönmeyenler iki dalgada bir toprakta kalarak Firavunvârî haykıracaktı, dile getirmek istediği hakikati gizleyen baloncukların hengamesinde.

Yıllar isterse medcezir olsun bir maziye bir istikbale çekilsin. İnsan her zaman tanrılaşmak istemişti. Bunun için her zaman ‘’tanrıyı öldürüyordu’’ nefsince. Trajiktir ki insan hiçbir zaman tanrısız kalmamıştır, kalamamıştır.

En çok tanrısı olan insan Tanrı’sı olmayan insan değil midir?

-Enes Damlayıcı