Dervîşe bî-cân gerekdür câna cânân isteyen

Dervîşe bî-cân gerekdür câna cânân isteyen

Ehline fermân gerekdür ‘ilm ü ‘irfân isteyen

Vâridât u varlıġa irmek dilerseñ gel berü

Ẕikr-i Hûnuñ baḥrına ṭal gevheristân isteyen

Pâdişâh inzâl ider mi menzili olsa ḫarâb

Dü cihândan el yusun ẕâtında seyrân isteyen

Niçe aḳar gör ṣular leyl ü nehâr olup revân

Yek-nefes ârâm ider mi baḥr-ı ‘ummân isteyen

Mürġ-ı bülbülüñ fiġânın görmemiñ ey bî-baṣar

Niçe zârî ḳılmaya nûr-ı gülistân isteyen

Göñlini ol yâre virenler cefâdan ġam yimez

Zehri nûş itmek gerekdür luṭf u iḥsân isteyen

Bâṭınımdur ẓâhir oldı söylerem iẓhâr idüp

Şöyle bil ḳurbân gerekdür dôsta mihmân isteyen

Küntü kenziñ maẓharı sırrından alsun dersini

Oḳuyup ḥaḳḳa’l-yaḳîn âyât-ı Ḳur’ân isteyen

Ârifiñ nuṭḳı hüve’l-ḥaḳdur belî ḥaḳḳa’l-yaḳîn

Cânı ḳurbân eylesün çün böyle erkân isteyen

Seb‘ayı seyr itmeyen sırdan ḫaber bilmez nedür

Hıżr-ıla yek-dem gerekdür âb-ı ḥayvân isteyen

İlm ü ḥikmet bâbınıñ kâr-ḫânesidür ḳalbimiz

Dir Sinân Ümmî ḳanı derdine dermân isteyen