Dermân aradım derdime

Dermân aradım derdime derdim bana dermân imiş Bürhân aradım aslıma aslım bana bürhân imiş

Sağ u solum gözler idim dost yüzün görsem deyû Ben taşrada arar idim ol cân içinde cân imiş

Öyle sanırdım ayrıyam dost gayrıdır ben gayrıyam Benden görüp işiteni bildim ki ol cânân imiş

Savm-u salât u hac ile sanma ki biter zâhid işin İnsan-ı kâmil olmağa lâzım olan irfân imiş

Kanden gelir yolun senin ya kande varır menzilin Nerden gelip gittiğini anlamayan hayvân imiş

Mürşid gerektir bildire Hakk’ı sana hakka’l-yakîn Mürşîdi olmayanların bildikleri gümân imiş

Her mürşîde dil verme kim yolunu sarpa uğradır Mürşîdi kâmil olanın gâyet yolu âsân imiş

Anla hemen bir sözdürür yokuş değildir düzdürür Âlem kamu bir yüzdürür gören onu hayrân imiş

İşte Niyâzî’nin sözün bir nesne örtmez Hak yüzün Hak’tan âyân bir nesne yok gözsüzlere pinhân imiş