Cünd-i şitâyı taşa tutup yine jâleler

Kasd itdiler ki milket-i gülzârı alalar

Sahn-ı çemende şöyle kırıldı zücâc-ı yah

Seng-i felâhan urdı meger aña lâleler

Çözdi çemende turraların sünbül-i tarî

Gûyâ tagıtdı mûyını müşgîn külâleler

Gül-şende basdı jâleleri kara bagrına

İrdi safâya lâle-i hûnîn piyâleler

Oldı çemende bâliş-i gonca kenâr-ı hâr

Mürg-i seher iderse n’ola âh u nâleler

Şâh-ı gül ü nihâl-i semen biri birinüñ

İrdi o dem ki kolını boynına salalar

Bâkî bu demde hayf ola ehl-i mezâk eger

Künc-i belâ vü gûşe-i mihnetde kalalar

Son Yazılar