Ata belinden bir zaman anasına düştü gönül

Ata belinden bir zaman anasına düştü gönül

Hak’tan bize destûr oldu hazîneye düştü gönül

Anda beni can eyledi et ü sünğük han eyledi

Dört on günü deyiceğiz değritmeye düştü gönül

Yürür idim anda pinhan Hak buyruğu vermez aman

Vatanımdan ayırdılar bu dünyaya düştü gönül

Beni beşiğe vurdular elim ayağım sardılar

Önden acısın verdiler tuz içine düştü gönül

Günde iki kez çözerler başına akça dizerler

Ağzıma emcek verdiler nefs kabzına düştü gönül

Bu nesneyi terk eyledim yürümeye azmeyledim

On ’ki sünğügün yazarlar elden ele düştü gönül

Oğlan iken sultan kopar kim elin kim yüzün öper

Akıl bana yoldaş oldu sultanlığa düştü gönül

Bu çağ ile sakal biter görenin gülreği tutar

Güzeller katında biter sev-seviye düştü gönül

Hayırdan şerri çok sever işlemeğe becid iver

Nefsinin dileğin kovar nefs evine düştü gönül

Kırk beşinde sûret döner kara sakala ak iner

Bakıp şeybetin görünce yoldurmaya düştü gönül

Yola gider başaramaz yiğitliğe eli varmaz

Bu nesneleri koyuban yuvanmaya düştü gönül

Oğlu aydır bunadı ölmez kız aydır yerinden durmaz

Hiç kendi hâlinden bilmez halden hale düştü gönül

Ölüceğiz şükredeler sinden yana iledeler

Allah adın zikredeler çok şüküre düştü gönül

Su getireler yumağa kefen saralar komağa

Ağaç ata bindireler teneşire düştü gönül

Eğer var ise amelin genğ olısar senin sinin

Eğer yok ise amelin oddan şarap içti gönül

Yunus anlayıver hâlin şuna uğrayısar yolun

Bunda elin erer iken hayr işlere düşgil gönül

Yûnus